خداوندا

آرامشی عطا فرما

تا بپذیرم آنچه را که نمیتوانم تغییر دهم

شهامتی که تغییر دهم

آنچه را که میتوانم

و دانشی که تفاوت این دو را بدانم

آمــــــــــــــــــین

GOD grant me the sevenity

to accept things I can not

change couroge to change

things I can and wisdomt

Know the difference

کیک تولدم

  عجب صبری خدا دارد

عجب صبری خدا دارد

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

همان یک لحظه ی اول ،

که اول ظلم را می دیدم از مخلوق بی وجدان ،

جهان را با همه زیبایی و زشتی ،

به روی یکدگر ، ویرانه می کردم .

□ عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

که در همسایه ی صد ها گرسنه ، چند بزمی گرم عیش و نوش می دیدم ،

نخستین نعره ی مستانه را خاموش آن دم ،

بر لبِ ، پیمانه می کردم .

□ عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

که می دیدم یکی عریان و لرزان ، دیگری پوشیده از صد جامه ی رنگین ،

زمین و آسمان را

واژگون ، مستانه می کردم .

□ عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

نه طاعت می پذیرفتم ،

نه گوش از بهر این بیداد گر ها تیز کرده ،

پاره پاره در کف زاهد نمایان ،

سبحه ی ، صد دانه می کردم .

□ عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

برای خاطر تنها یکی مجنون صحرا گرد بی سامان ،

هزاران لیلی ناز آفرین را کو به کو ،

آواره و دیوانه می کردم .

□ عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

بگرد شمع سوزان ِ دل عشاق سرگردان ،

سراپای وجود بی وفا معشوق را ،

پروانه می کردم .

□ عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

به عرش کبریایی ، با همه صبر خدایی ،

تا که می دیدم عزیز نابجایی ،

ناز بر یک ناروا گردیده خواری می فروشد ،

گردش این چرخ را وارونه ، بی صبرانه می کردم

□ عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

که می دیدم مشوش عارف و عامی ، ز برق فتنه ی این علم ِ عالم سوز مردم کش ،

به جز اندیشه ی عشق و وفا ، معدوم هر فکری ،

در این دنیای ، پر افسانه می کردم .

□ عجب صبری خدا دارد !

چرا من جای او باشم .

همین بهتر که او خود جای خود بنشسته و ، تاب تماشای تمام زشتکاری های این مخلوق را دارد

وگرنه من به جای او چو بودم ،

یک نفس کی عادلانه سازشی ،

با جاهل و فرزانه می کردم .

عجب صبری خدا دارد !

عجب صبری خدا دارد !

گفتمش دل میخری؟

پرسید چند؟

گفتمش دل مال تو تنها بخـــــــــند

خنده کرد و دل ز دستانم ربود

تا به خود آمدم او رفته بود....

هر چه بادا باد

مثل کبریت کشیدن در باد

دیدنت دشوار است

من به معجزه عـــــــــشق ایمان دارم

میکشم آخرین دانه کبریتم در باد

هر چه بادا باد...

رهگذر رفت

ترک نشسته به دل,از صدای رفتن تو

نشانده خاک به رویش عزای رفتن تو

هنوز عطر وجودت به هر نفس جاریست

عجب گرفته دلم در هوای رفتن تو

اگر چه پیش تو بودن همیشه شیرین است

پرم ز تلخی این لحظه های رفتن تو

اسیر چشم تو بودن برای من کافیست

که چشم دل بدود پا به پای رفتن تو

نشان غربت دل خورده بر سر و رویش

از آن زمان که شدم آشنای رفتن تو

طلوع کی بکند روزگار من زین پس؟

که همنشین من است های و های رفتن تو..........